Ik ben mezelf de laatste jaren steeds meer gaan beschouwen als een geëmancipeerde man. In discussies maak ik me druk om gelijke kansen, prijs ik de verworvenheden van vorige generaties en maak ik me zorgen over de conservatieve tendensen in de politiek van vandaag. In het dagelijks leven voeg ik dan ook graag de daad bij het woord. Als een ware moderne man kook, strijk en stofzuig ik bij het leven. Ik doe wat mijn moeder vroeger deed: met gesmeerde boterhammetjes gaat mijn geliefde 's morgens de deur uit.
Het is voor een man met een moedercomplex dan ook even wennen om te merken dat mannen niet zwanger kunnen worden. Of je nu wilt of niet, dat heb je aan de vrouwen te laten. En dat zul je weten ook. Zwangerschap is het onderwerp waarbij de vrouw zich van haar meest conservatieve kant laat zien. Dan heb ik het niet over mijn eigen vrouw, maar over het leger van betweterige oermoeders dat zich over je begint te ontfermen als het hoge woord eruit is.
Een zwangere vrouw verliest haar individualiteit en wordt deel van een soort: De Vrouw. Dames die je altijd links lieten, volgen je leven ineens van dichtbij. Onbekenden menen van alles tegen je te mogen zeggen. Voor je het weet, luister je naar de meest gruwelijke bevallingsverhalen of krijg je foto's van de meest weerzinwekkende baby's in grote getale toegestuurd. Het lijkt wel alsof je wordt toegelaten tot een geheim domein dat hiervoor gesloten voor je was.
De niet zwangere toekomstige vader wordt gedegradeerd tot zaaddonerende toeschouwer. Zelfs al gaat hij braaf mee naar ziekenhuis, Prenatal en zwangerschapsgym, de daar werkende vrouwen zullen hem er in woord en gebaar op wijzen dat hij er niet hoort. Hoe zo geëmancipeerde, moderne man? Jij hoeft toch niet te bevallen? Jij hebt toch geen klachten en kwaaltjes? Waar bemoei je je mee? Dit is ons domein en hier ben jij overbodig!
Dat is dan ook het lot van de vader in spe: wachten, geduld hebben en de vernederingen geduldig ondergaan. Als vader tel je niet mee. Je woont nu eenmaal in een land waar men dit tot politiek beleid heeft gemaakt: mannen krijgen hier immers maar drie dagen verlof. Het vaderschap wordt hier nog altijd niet voor vol aan gezien. Dat zal ongetwijfeld wel iets te maken hebben met sommige van mijn botte en ouderwetse soortgenoten, zoals die twee die ik tijdens de zwangerschapsgym besmuikt over F. C. Utrecht hoorde praten. Maar in de afgelopen maanden ben ik ze gaan begrijpen: tegenover het dictatoriaat van de Oermoeder is de man aan de zijlijn machteloos. Het enige wat hem rest, is zich terugtrekken op het eigen bastion van bier en voetbal: de onmacht van de moderne man.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten